Biennale Venetië - THE MILK OF DREAMS - Alleen om de titel wilde ik de 59e Biënnale van Venetië bezoeken. The Milk of Dreams … gebaseerd op een prentenboek van de Mexicaanse kunstenares met Brits bloed Leonora Carrington (1917 – 2011).
Hoewel haar vader niet wilde dat zij kunstenares werd, studeerde ze in Londen af aan de Chelsea School of Art en de academie van Amédée Ozenfant.
In 1936 ontmoette zij de surrealistische kunstenaar Max Ernst, tijdens de International Surrealist Exhibition in Londen met wie ze een relatie kreeg.
Teleurgesteld in het rationalisme, dat door de gruwelen van de Eerste Wereldoorlog te optimistisch was gebleken, en geïnspireerd door de ideeën van Sigmund Freud, stellen surrealisten de door vrije associaties gekenmerkte bewustzijnstoestand van de droom centraal. (Bron: Wikipedia)
In haar prentenboek ‘The Milk of Dreams’ laat Carrington bijzondere tekeningen zien, zoals Headless John die vleugels heeft in plaats van oren. Of die van Senor Mustache Muschache, waarin mijnheer Snor Snor twee gezichten heeft, vliegen eet en danst waarbij een prent is afgebeeld van zijn kalkoen. Volkomen absurd. Of toch niet?
De curator van de 59e Biënnale, Cecilia Alemani leende de titel van dit prentenboek en vond hierin de inspiratie voor deze tentoonstelling waarin de vraag centraal staat hoe de definitie van de mens verandert en hoe we met elkaar zullen samenleven.
Maar een prentenboek is toch iets voor kinderen? Dat kan. Ik heb echter een pater meegemaakt die de inspiratie voor zijn preken juist uit prentenboeken haalde, omdat ze zulke diepe lagen hebben zijn en tegelijkertijd zo eenvoudig ogen. Je kunt het bijvoorbeeld vergelijken met de prachtige verhalen van Toon Tellegen.
Er zijn in de Biënnale drie thema’s te ontdekken. Er wordt onderzoek gedaan naar de verbeelding van het lichaam en haar transformatie maar ook naar de relatie tussen individu en technologie en naar de verbinding tussen lichaam en aarde.
De eerste Biënnale van Venetië werd gehouden in 1895. De tweejaarlijkse kunstmanifestatie geldt wereldwijd als het belangrijkste podium voor hedendaagse beeldende kunst die door zo’n half miljoen bezoekers wordt bezocht. Het is voor mij de vierde keer dat ik er één bezoek.
Wat verwacht ik te beleven op deze Biënnale?
- Ik hoop er uniek en vernieuwend werk te zien waarbij kunstenaars uit hun comfort-zone zijn gestapt en hun eigen grenzen hebben overschreden.
- Ik hoop geen veilig werk te zien waarvan iedereen zegt: ‘oh wat mooi’, ‘oh wat knap’.
- Ik hoop kunst te zien dat vragen stelt aan ons als mens, aan ons als maatschappij.
- Ik hoop te zien dat kunst werkelijk iets toe kan voegen aan het maatschappelijke en politieke debat zonder dat het belerend of vervelend wordt.
- Ik hoop de speelsheid van het surrealisme te ervaren en daarmee het out of the box denken van de kunstenaar te zien.
- Ik hoop dat ik bij het zien van de kunstwerken direct naar huis wil om zelf weer aan de slag te gaan.
- Ik hoop dat ik een onvergetelijk werk zie dat me lang zal heugen.
Daarom reis ik af naar Venetië. Om te kijken of hoe het staat met mijn wensen en verwachtingen. Het blijft immers een fantastisch schouwspel van de kunst met het schitterende decor door het tot de verbeelding sprekende historische stadje met zijn vele kleine straatjes, het toerisme en de commercie natuurlijk daargelaten.
Schilderij van Leonora Carrington
