In een eerder blogartikel schreef ik over de Biënnale in Venetië. Als je de kans krijgt deze ooit te bezoeken, grijp deze dan want het is de moeite meer dan waard. Zelf vergelijk ik de Biënnale altijd met een snoepjesparadijs op aarde waar je nooit genoeg van krijgt.
Maar is Venetië je te ver, te duur, ben je te druk of zijn er andere redenen waarom je de Biënnale niet kunt bezoeken, ga dan eens naar het LAM in Lisse. Ik ben er afgelopen vrijdag geweest en vond het meer dan fantastisch.
Je komt binnen en krijgt een warm welkom van een van de bevlogen kijkcoaches die er werkzaam zijn. Zij raden je aan met de lift naar de 3e verdieping te gaan en van daaruit langzaam af te dalen naar de begane grond.
Elke etage is een verrassing met toegankelijke kunst die je echt kunt bevragen en waarbij je de tijd moet nemen om het goed te bekijken om er iets van te vinden.
Op de website lees ik dat de gemiddelde bezoeker anderhalf uur verblijft in het museum. Zelf was ik er om kwart over 12 maar moest me nog haasten om voor sluitingstijd alles gezien te hebben. Helemaal tegen mijn eigen principes in eigenlijk, want ik vind dat je beter een paar kunstwerken goed kunt bekijken dan alles half en vluchtig. Maar zoals ik al zei, het is echt een snoepjesparadijs met een verslavende uitwerking en voor de werken die ik het meest interessant vond nam ik natuurlijk wel alle tijd.
Opvallend was dat tekstbordjes met uitleg en de naam van de kunstenaar afwezig waren. Dit heeft er alles mee te maken dat het museum gericht is op het fenomeen kijken om zelf in alle vrijheid een mening vormen in plaats van afgeleid en gestuurd te worden door teksten van anderen. En dat werkt goed.
Natuurlijk kennen we de grote namen zoals Ron Mueck, Daniël Spoerri en Renzo Martens. En hierboven een foto met de aap van Merijn Bolink. Je komt ze allemaal tegen in het LAM.
Maar wat ik persoonlijk toch zeker het hoogtepunt vond en totaal niet verwacht had, was een kolossaal ruimtelijk werk van Yinka Shonibare. Ongelooflijk om zo’n ‘Biënnalewerk’ gewoon hier in Lisse tegen te komen.
Het werk van Yinka Shonibare heeft een onmiskenbaar eigen handschrift en bestaat uit kleurrijke kleding met Afrikaanse motieven. Je ziet verwijzingen naar 17e eeuwse stillevens, een bacchanaal, één van de hoofdzondes, het laatste avondmaal van Leonardo da Vinci… Ik moet gelijk aan de film ‘The Cook, the Thief, His Wife and Her Lover’ denken, een film met overdadige banketten en copieuze maaltijden. De film is verschenen in 1989 en geregisseerd door Peter Greenaway, bekend om zijn meesterlijke films, bomvol verwijzingen naar de schilderkunst, de literatuur, toneel, geschiedenis en vooral naar wiskunde en getallen. (bron: wikipedia)
Het werk van Shonibare is in een woord fantastisch. En dan te bedenken dat de typisch Afrikaanse stoffen gewoon in een Nederlands bedrijf in Helmond gemaakt worden, aldus één van de kijkcoaches, een dochter van de in 2005 overleden kunstschilder Hans Truijen, die alle vragen met plezier beantwoordde.
Grappig en tegelijkertijd super gelaagd vond ik de twee ogenschijnlijk identieke werken met de rode en groene fluoriserende prijsstickertjes. Het deed me denken aan de Boogie Woogie van Piet Mondriaan of de reliëfs van Jan Schoonhoven.
Op het ene werk stond op elk stickertje 0.30 en op het andere 0.40. Ik heb niet uitgerekend hoeveel de werken zouden moeten kosten maar het stelt natuurlijk wel vragen over de waarde van schilderijen, wat schilderijen mogen kosten. Hierover heb ik een eerder blog geschreven, De Mona Lisa van het Rijks.
Maar niet alleen dat. Hoeveel mensen kopen een artikel met een stickertje actie of afgeprijsd erop, terwijl ze dat eigenlijk niet van plan waren? Hoe is je eigen gedrag ten opzichte van zulke acties? Goede kunst stelt vragen.
En wat mij als kruideniersdochter enorm aansprak was dat het Lam een thematisch museum is en dat elk werk met voedsel te maken heeft. Dat is niet zo verwonderlijk als je weet dat het museum is opgericht in 2008 door supermarktondernemer Jan van den Broek. Zijn VandenBroek Foundation wil kunst toegankelijk maken voor een breed publiek en dat is iets wat ik van harte ondersteun.
In mijn podcast Kunst aan Tafel spreek ik met orthomoleculair epigenetisch therapeut Judith Hagelen over voedsel en kunst. Deze episode kan je beluisteren via de volgende link
https://podcasts.apple.com/nl/podcast/kunst-aan-tafel/id1581244504?l=en&i=1000542546849
Ik heb me aangemeld voor de nieuwsbrief want het Lam is een museum dat ik zeker vaker ga bezoeken. Vooral omdat er nog zoveel te beleven valt, denk alleen al aan het Kasteel Keukenhof en de tuin die vrij toegankelijk is. Het Lam, ook iets voor jou?
