Wat het vergeten van een shawl allemaal met zich meebrengt…

Liever luisteren? Klik dan op de volgende link: PODCAST LUISTEREN

Liever kijken? Klik dan op de volgende link: VIDEO KIJKEN

Onlangs was ik een paar daagjes in Maastricht waar ik meedeed aan een event van #UrbanSketching. Nu moet je weten dat Maastricht ruim 200 kilometer verwijderd is van mijn woonplaats Ter Aar en daarmee al bijna buitenland is. Om de tijd zo efficiënt mogelijk te besteden, bezochten we voorafgaand aan het evenement eerst het Bonnefantenmuseum.

Een goede beslissing want het bezoek was meer dan de moeite waard. Wat een fijn museum. Op de begane grond stonden we direct al oog in oog met twee werken van Grayson Perry. Het wandtextiel The Walthamstow Tapestry van bijna 15 meter lang uit 2009 en een sculptuur The Tomb of the Unknown Craftsman uit 2011. De boot is gemaakt van afgedankt materiaal, iets wat mij natuurlijk bijzonder aanspreekt sinds het ontstaan van mijn Orewoet. Voor degenen die Orewoet gemist hebben, dat is een beeld dat te zien was in de Lutherkerk in Bodegraven en dat ik gemaakt heb voor het landelijke project Feest van de Geest. Voor dit beeld heb ik ook alleen maar materiaal gebruikt dat anders naar de stort zou gaan.

Tot mijn verrassing was er een grote expositie van een Indonesische vrouwelijke kunstenaar, Melati Suryodarmo, geboren in 1969 in Surakarta. Zij is    winnares van de 11^e Bonnefanten Award for Contemporary Art, de BACA. Het is niet zo gek dat ze heeft gewonnen als je je bedenkt dat Abramovic haar mentor is.

Het werk van Suryodarmo gaat vooral over tijd en concentratie en ze gebruikt daarbij haar eigen lichaam zoals een schilder zijn of haar verf gebruikt.

Ik lees in een boekje dat ze Butoh-danseres is. Ook dat is niet zo vreemd omdat de Butoh dans vooral een intuïtieve expressieve dans is waarbij de danser gevoelsmatig en improviserend ter plekke reageert op wat er in zijn omgeving gebeurt. De enige regel bij deze dans is dat er geen regels zijn. In 2004 of 2005 maakte ik met dit fenomeen kennis tijdens een kunstproject met Krikor Momdjian uit Alphen aan den Rijn.

’s Avonds op de terugweg naar het hotel merkte ik dat ik mijn sjaal vergeten was. Een ramp als je net hersteld bent van een longontsteking en luchtwegen hebt die overgevoelig zijn voor tocht.

Het bracht me op het idee om de volgende dag een sjaal te kopen op de markt in Maastricht.

Daar aangekomen kwam ik als eerste de kraam van Joop Modestoffen tegen met ontelbare lappen stof. M’n lijf begon te kriebelen van opwinding en het volgende idee werd alweer geboren. Waarom zou ik niet een lapje stof kopen en daarop gaan tekenen? Het is weer eens wat anders dan op papier. Ik koos bij Joop een pastelkleurig, bloemrijk en zacht stofje van 2 meter lang uit, kocht een zwarte textielstift bij Gerstaecker en was klaar om te beginnen.

Maar tjemig, wat vond ik het opeens eng…  Zomaar gaan tekenen op die dure stof... Zonde! Wat als het zou mislukken? Ik kreeg het gevoel van jaren geleden toen ik wilde leren tekenen en net zoals zoveel mensen dacht dat ik het nooit zou kunnen leren. Allemaal stemmetjes in mijn hoofd. Ik moest eerst dus even wat weerstand en angst uit de weg ruimen. Gewoon van: hup, niet zeuren, je kunt het! Gewoon op je gevoel gaan tekenen en ervan uitgaan dat het allemaal goed komt. Wat kan er misgaan? Er gaat toch niemand dood als er een streepje verkeerd staat?

Zo gezegd, zo gedaan. We startten bij De Griend. Nederland, wat ben je toch mooi. Al snel stond de St. Servaasbrug op mijn shawl. De kop was eraf en daarmee de angst van het mislukken verdwenen. Er was nu immers geen weg meer terug.

Ik weet van mezelf dat ik meer een mensenschilder ben dan iemand van de architectuur en zag achter me een beeldhouwwerk met de intocht van St. Servaas en zijn dienaren. Mooi, zo’n rijtje mensen achter elkaar. De intocht kwam een stukje verderop de shawl te staan. Steeds moest ik een stukje stof opschuiven en daardoor was het lastig de compositie in te schatten. Maar steeds vertrouwde ik op mijn gevoel. Het komt goed. Het komt altijd goed.

De volgende dag gingen we tekenen op dezelfde markt waar ik mijn stof gekocht had. Alleen stonden er nu allemaal kraampjes met antiek en curiosa. Ik schetste een kraampje met koffers en heiligenbeelden. Een combinatie die staat voor de reis van het leven? Zou kunnen.

Wat een pech. Ik was niet alleen mijn shawl vergeten maar ook een krukje om op te zitten. Als je lang op de stoep zit, worden de stenen toch wel erg hard en krijg je onherroepelijk een blikken kont. Ook dat werd opgelost door een kussentje te kopen.

Onderweg zag ik een mooi beeld staan dat ik ook wel wilde tekenen. Het bleek Mooswief te zijn, een hardstenen beeld van Charles Vos, beschermvrouwe van de markt en mascotte van het carnaval. Ze heeft een mand met groenten in haar ene hand en haar andere hand houdt ze beschermend op haar geldbuidel. Het beeld dateert uit 1954 en wordt elk jaar tijdens het carnaval versierd met een krans van groenten.  

En zo kwam ook Mooswief op de shawl. Naarmate de dag vorderde werd het steeds warmer, tijd dus om een plekje in de schaduw op te zoeken. De klokkentoren van het stadhuis was ook een geschikt onderwerp om te tekenen. Maar wat ingewikkeld zeg, al dat perspectief. Maar goed, als je maar doortekent, lukt het allemaal best.
Veel mensen spraken me aan tijdens het tekenen en fotografeerden zelfs de shawl. Het deed sommigen zelfs denken aan het Tapijt van Bayeux.

Wat een eer!

Ze vonden het zo leuk en bijzonder dat ik op stof tekende. Nu kan ik uit eigen ervaring wel zeggen dat het niet meevalt om op stof te tekenen want het is best een dynamische ondergrond, zelfs als je deze vastzet met klemmen. Dat is niks erg want het maakt het tegelijkertijd extra spannend en speels.

’s Avonds spreidde ik de shawl uit op mijn bed. Ik zag een verhaal ontstaan. Links het profane dat op weg gaat naar het spirituele met Sint Servaas als hoofdrolspeler. Dus toch kennelijk de reis van een leven.
We besluiten de volgende dag naar de Sint Servaaskerk te gaan dat aan het Vrijthof ligt. We treffen het. Een mooi terrasje met een vriendelijke ober die leek op een bekende Nederlandse cabaretier en een prachtig uitzicht op de kerk. Hoe relaxed kan het leven zijn met een potlood in de ene en een wijntje in de andere hand? Dat is genieten.

Op het Vrijthof werd een podium gebouwd voor het concert van André Rieux. Reden genoeg om ook hem een plekje te geven op de shawl want zeg je Maastricht, dan zeg je toch ook wel Rieux.

En met deze tekening van Rieux leg ik de laatste hand aan mijn shawl waarop de levensreis wordt gedirigeerd en begeleid door de muziek. Een verhaal dat zomaar spontaan is ontstaan en dat ik zomaar van het leven gekregen heb door te doen wat ik zo graag doe. Een mooier leven kan ik me niet voorstellen.

Ben je enthousiast geworden van dit verhaal en heb je ook zin gekregen om buiten te gaan tekenen?  Zaterdag 30 juli a.s. geef ik een en plein air tekenworkshop in Zevenhoven, een klein dorpje in het Groene Hart. Doe mee en neem gerust iemand mee. 

We beginnen om 10.00 uur en gaan door tot 12.00 uur. Stuur even een bericht naar ansvianen@live.nl  of geef je direct op via deze link  . Delen mag. Graag zelfs, want hoe meer zielen, hoe meer vreugd.

Ben je 30 juli verhinderd? Stuur me dan ook een mailtje. Zodra er voldoende deelnemers zijn voor een extra sessie krijg je een uitnodiging om mee te doen.